þú hér?

Þeir efla sér mat.
Við búum í steiftum og hraustum húsum.
búið til úr gerveri efni.

gullkorn dagsins frá nemendum.

Nei nei nei!!

Æi nei, fyrirgefðu ég veit ekki hvað er að mér. (ber hausnum við skrifborð í tómri skólastofu)
Ég ætlaði ekki að vera svona leiðinleg. Ég skil ekki hvað er að gerast. Af hverju er ég orðin svona leiðinleg týpa? Andlaus, huglaus, vitlaus, hugmyndalaus og laus við alla sköpun.
Eða jú. Ég skil þig alveg að vera að gefast upp á mér.
búhú...
sniff

Systir mín er svo löt að blogga að ég er kannski bara jafnvel að spá í að færa mig yfir á nýtt blogg.
Svo eru hérna fréttir: Menn sem lesa og fara eftir The Game eru lúserar.

Angist.

Nei andskotinn hirði það. Nú verð ég að fara að taka mig á. Það er ekki eðlilegt að geta ekki tekið höfnun, fullorðin manneskjan. Áður en ég betrumbæti mig þá hef ég þetta að segja: Helvítis, andskotans, fokking, drullurassgat, slátra þessum lýð, höggva af þeim hendurnar.
Já ég sumsé fékk ekki nákvæmlega það sem ég vildi og litli auminginn sem býr inni í mér fór á feitt rampage. En samt bara inni í mér. Það er það góða við litla aumingjann, hann er ekki á leiðinni upp í Hallgrímskirjuturn með kindabyssu. Bara snýtiklút og væmin lög á vasadiskói.

Simon Amstell.

Ég sá herra Amstell í gær. Fyrir þá sem ekki vita þá er hann breskur grínisti. Ég var svo stjörnuslegin að ég klappaði honum á hausinn eins og hann væri barn. Herra Amstell tók því bara vel.

Boring.

Ég held ég hafi rétt í þessu orðið vitni að leiðinlegasta samtali sem hefur átt sér stað í sögu mannkyns. Sátt ég mun ég deyja, sátt ég dáið get.

Gaff.

Af hverju heldur fólk að það sé eitthvað gáfulegt eða göfugt við það að horfa ekki á sjónvarpið? Worever, hér er grín:

ereggatlirístuðði?

Berja mó.

Ókey krakkar, núna ætla ég að hætta að lesa annarra manna matarblogg og andskotast til að elda eða blogga sjálf.

Eftir farandi er frásögn af heiðarlegri tilraun til þess að gera eitthvað annað en að lesa annarra manna blogg.

Sunnudeginum eyddi ég í félagsskap systur minnar, móður og systurdóttur. Við fórum út fyrir bæinn í langþráðan berjamó. Síðast þegar ég reyndi að fara í berjamó endaði ég í Kringlubíó sælla minninga, allt um það á gamla blogginu mínu. Eins og athugulir vegfarendur taka eftir, er ekkert skylt með Berjamó og Kringlubíó nema það að þau ríma.

Í dag helltist berjamanían yfir mig og þrátt fyrir að vera niðurrignd og í hlandspreng, gat ég bara alls ekki hætt að tína. Blaut með buxurnar á hælunum skreið ég aftur í bílinn.

Mánudagskvöldið fór svo í að búa til sultu. Mun auðveldara en ég hélt. Sérstaklega með Dansukker sykrinum sem er með pektíni í. Þá er þetta bara grín.

Bloggaðu María

Þar sem ég stóð áðan og var að ljúka síðustu kennslustund dagsins fann ég hvar síminn titraði í vasa mínum. Þrisvar. Þrisvar þýðir sms. Oft og lengi þýðir símtal. Here comes the sun með Bítlunum þýðir að ég hef gleymt að slökkva á hljóðinu áður en ég byrjaði að kenna og að ég sé kærulaus lúði sem ætti sennilega ekki að starfa í neinu sem krefst ábyrgðar og þess að vera góð fyrirmynd, svosem kennslu.
Þegar nemendurnir höfðu lokið brottför sinni úr stofunni laumaði ég höndinni ofaní vasann, læddi símanum upp og opnaði hann. Loading stóð á skjánum. Eitthvað glotti ég út í annað þar sem ég las skilaboðin sem mér höfðu borist: ,,Thad eru 11 dagar sidan thu bloggadir sidast. Bara svona ad nefna thad." Ekki þurfti meira en þessi stuttu skilaboð til að lauma óróa inn í vitund mína. Eins og ormar sem éta mann upp að innan dreifði óróinn sér í allar mínar hugsanir, bæði líkamlegar og andlegar. Með líkamlegum hugsunum veit ég ekki alveg hvað ég á við en mig grunar að það hljómi djúpt og gáfulegt og því ákvað ég að hafa það með í textanum.
Ég reyndi eins og ég gat að útiloka áðurnefndar hugsanir. Að kæfa öndina. Að bæla taugarnar. Ég brosti þegar ég var sótt á vinnustað og keyrð heim. En það var grunnt á brosinu enda engin innistæða fyrir því önnur en angist, taugaspenna og samviskubit.
Er heim kom tók ekkert betra við. Ég var hvergi í rónni, hélt athyglinni engan veginn og mig var farið að klæja. Klægja. Nei, klæja.
Ég reyndi hvað ég gat en ekkert dugði. Líðanin versnaði með hverri mínútu sem leið og að lokum varð ég undan að láta. Eins og fíkill sem skríður eftir gólfinu í eigin slími með fjólubláa húð, æðarnar þandar, svitaperlur á enninu og beiska froðu í munnvikjunum til þess að krækja í sprautuna sem inniheldur banvænan skammtinn hlammaði ég mér á skrifstofustólinn fyrir framan tölvuna og skráði mig inn. Ég geri mér fulla grein fyrir því hversu óaðgengileg ofangreind samlíking virðist óvönum en ég treysti því að þeir sem skilið geta skilja muni. Líðanin er svo hræðileg. Það er engin leið út. Enginn vegur heim. Ekkert hægt að gera nema láta eftir vanlíðaninni. Bregðast við skilaboðum líkamans, hugans og essemmesssins. BLOGGAÐU.... BLOGGAÐU..... BLOGGAÐUUUUU!!!.....
Ég er aumingi.

Vakna Dísa vakna nú, veltu þér úr fleti.

Af ástæðum mér ókunnum fer fátt meira í taugarnar á mér heldur en þegar fólk hringir og spyr: ,, Var ég að vekja þig?" Hvort sem viðkomandi var að vekja mig eða ekki þá svara ég spurningunni alltaf neitandi. Lygi? Nei, ósjálfrátt viðbragð öllu heldur.

Viðkvæmni mín fyrir þessu á sér langa sögu. Foreldrar mínir eru árrisulir göngugarpar. Á barnsaldri var ég send í sveit og á hverjum morgni kom ömmusystir mín og vakti mig og taldi upp allt sem hún hafði náð að gera áður en að ég fór á fætur. Þess má geta að oftast þegar ég leit á klukkuna var hún varla orðin níu. Þó svo að ég væri bara tíu ára þá varð mér afar gramt í geði við þessa morgunupptalningu.


Nú á dögum ræð ég vinnutíma mínum og er oftast að vinna fyrir sjálfa mig eða tek að mér verkefni fyrir aðra og vinn þau á vinnustofunni minni. Hugmyndir koma og fara og ég er get ómögulega einbeitt mér fyrir klukkan tíu á morgnana. Ég er því yfirleitt mætt um hádegisbilið á vinnustofuna og vinn svo fram yfir kvöldmat.

Fyrir sex árum síðan vann ég á dæmigerðum vinnustað og komst að því að samstarfsfólk mitt hafði það fyrir sið að spyrja mig engra krefjandi spurninga fyrir hádegi. Reyndar gerðu þau sitt besta til þess að sleppa því að tala við mig á morgnana. Þess má geta að ég átti að mæta hálf níu í vinnuna og var yfirleitt mætt fyrr. Til að hressa mig við þá gekk ég alla morgna í vinnuna, hvernig sem viðraði. Gangan tók um það bil tuttugu mínútur. Sökum morgunheimsku og einbeitingarskorts þurfti ég að vakna klukkan sjö til þess að mæta ekki ber að neðan með maskara á efrivörinni og ristað brauð í augnhárunum. Þrátt fyrir þessa morgungöngu og mikið kaffiþamb gat ég bara alls ekki myndað setningar eða gert nokkurn skapaðan hlut. Jú, ég gat nú hellt upp á kaffi og starað á kaffivélina þangað til kaffið var tilbúið.

Ég vil taka það fram að ég er ekki morgunfúl. Þvert á móti þá þjáist ég af miklum morgungalsa. Munnræpa og óstöðvandi flissköst gera vart við sig. Ég get bara ekki haldið uppi samræðum af viti og það er slæmt þegar maður vinnur t.d. í kringum börn og unglinga og þarf ef til vill að ræða við foreldra fyrir hádegi. Kennarastarfið væri til dæmis mjög óhentugt í mínu tilviki.
Að mér hafi tekist að klára stúdentinn og BA námið í dagskóla er í rauninni kraftaverk.

Seinni hluti erindisins í laginu um hana Dísu er: Vakna segi ég vakna þú, vond er þessi leti. Að sofa fram að hádegi er oftast tengt við að vera latur. Þetta er mögulega ástæðan fyrir því að ég er svona viðkvæm fyrir þessu.

Fólk hefur gaman af því að tönnlast á alþýðuvísindunum um A og B manneskjur.
,, Ég er bara svona A manneskja." segir það. Alltaf þegar ég heyri þetta þá myglar hluti af sálu minni. Ef ég leyfi mér að vera smámunasöm og nördaleg þá er svokallað B fólk vakandi fyrr heldur en A fólk. A fólk fer að sofa fyrir miðnætti en B fólk eftir miðnætti. Þar af leiðandi er B manneskjan vakandi á undan A manneskjunni á degi hverjum. Jebb, troddu þessu í pípuna þína og reyktu það.


Til gamans og pyntinga læt ég fylgja með Dísukvæði:

Vakna, Dísa, vakna nú!
Veltu þér úr fleti.
Vakna, segi’ ég, vakna þú!
vond er þessi leti.

Björt í suðri sólin skín,
sveifla piltar ljáum.
Hátt og ótt í eggjum hvín,
er þeir granda stráum.

Tjú-tjú-tjú. Tjú-tjú-tjú-tjú.
Tjú-tjú-tjú. Tjú-tjú-tjú-tjú.
La-la-la-la. La-la-la. La-la-la-la.
La-la. La-la-la-la. La-la-la. LA LA LA.

Dísa, þetta draumaslór
dámar mér nú ekki.
Ljáin orðin alltof stór;
ætti’ að nást í flekki.

Þegar slíkur þurrkur er,
þyrfti fólk að vaka.
Fram úr stelpa, flýttu þér!
Farðu strax að raka.

Ra-ka, ra-ka, raka. Ra-ka, ra-ka, ra-ka, ra-ka.
Ra-ka, ra-ka, raka. Ra-ka, ra-ka, ra-ka, ra-ka.
La-la-la-la. La-la-la. La-la-la-la. La-la.
La-la-la-la. La-la-la. LA LA LA.

Dísa var á dansi’ í nótt
Dísa þarf að lúra.
Dísu er svo dúrarótt.
Dísa vill því kúra.

Átök mörg og orðin reið,
ekkert henni bifar.
Sólin gengur sína leið.
Sífellt klukkan tifar.

Tikk-tikk-tikk. Tikk-tikk-tikk-tikk.
Tikk-tikk-tikk. Tikk-tikk-tikk-tikk.
La-la-la-la. La-la-la. La-la-la-la. La-la.
La-la-la-la. La-la-la. LA LA LA.

Sjitt, þetta er örugglega sungið af vöðvastæltum fangavörðum í slímugum kjallara í Hegningarhúsinu á meðan þeir renna kylfunum upp við rimlana. Óp fanganna berast niður Skólavörðustíginn en almennir borgara halda að þetta sé bara ómur af listagjörningi frá Götuleikhúsinu.

Snörl.

Ímyndaðu þér snýtibréf, tómt frauðplastbox með súpuleifum, lúnar og þröngar náttbuxur með götum á rassinum, þvala fingur, stjörf augu af sjónvarpsþáttaglápi og heita fartölvu í súrri kjöltu. Ef ég væri einhleyp og fimmtug þá væri ég búin að kál... djók.

Á sama tíma í fyrra var ég líka veik. Nákvæmlega eins veik sem segir mér að þetta eitthvað haustinu sem nálgast... verð.. að.. standa... upp..úr ..sófanum...og fara...út í ...sjoppu.... það...eina...sem...bjargar mér..er.....nammi.

Fleiri vandamál

Eða þetta?

Vandamál

Hver kannast ekki við þetta vandamál?

Hundakúnstir

Orðið í dag er hundakúnstir. Ég ætla ekki að tjá mig mikið um innihald orðsins en eitt vil ég segja: Fólk er almennt ekki nógu og duglegt að nota orðið hundakúnstir.

Handbók Kúkalabbans

Nú ber svo við að ég er stödd á flugvelli í Vín. Flugvalladvöl er orðin að sérgrein hjá mér. Einu sinni leiddist mér alltaf á flugvöllum en núna gerist það afar sjaldan. Líklega er það af því að eftir því sem ég eldist, hef ég alltaf meira og meira gaman af því að glápa á fólk. Um daginn varð ég svo fyrir því að tvær þýskar stúlkur voru að glápa á mig. Þær mældu mig út, pískruðu og svo flissuðu þær. Þetta þótti mér mjög óþægilegt svo ég starði illilega á þær þangað til að önnur þeirra roðnaði og hin sem var rauðhærð, fjólublánaði. Fyrst fylltist ég af réttlátri reiði hins smáða en svo mundi ég eftir þeim ótalmörgu stundum þar sem ég hef glápt á fólk, fundið gælunöfn handa þeim og gert grín að þeim við vini mína.

Eini munurinn mér og stúlkunum, sem ganga hér eftir undir nafninu Tæfurnar, er sá að ég geri þetta ekki fyrir framan fólk heldur aftan það. Frekar þunn réttlæting en hvað um það.
Ég er mjög sennilega búin með inneignina mína hjá Karma-Shcadenfreude-stofnuninni og átti þetta inni. Það er ekki þar með sagt að ég hafi ekki notið þeirrar unaðsstundar þegar stelpuandskotarnir (Tæfurnar) stiknuðu í eigin vítissvita. Besta hefndin er nefnilega samviskubitið sem aðrir búa til í höfðinu á sér. Ef maður skammar fólk þá líður þeim eins og þau séu búin að taka út refsinguna sem þau halda, innst inni, að þau eigi skilið. Allt um þetta í Handbók Kúkalabbans.

Nú nú... mín bara á fullu í blogginu? Ég sem hélt að við værum samtaka í letinni.
Hvernig er það annars...hefur einhver einhverntíman lesið þennan skratta sem er ekki annað hvort systir mín eða systir þín?
Nú eða dóttir mömmu og pabba?

Annars er ég bara á fullu að skrifa viðskiptaáætlanir, námsáætlanir, lögfræðimeistaraverk og minningargreinar. Nóg að gera í puttunum hjá minni skal ég segja þér. Og svo rignir í ofanálag.

Talandi um drauma.... ég var að taka gamla svarta skissubók sem þú gafst mér einhverntíman í gagnið aftur. Núna er hún draumaskráningabók. Mig hefur nefnilega dreymt svo mikið undanfarið. Eða kannski er ég bara farin að vakna við vekjaraklukku aftur sem sker draumana mína í tvennt og gerir það að verkum að ég man þá því ég vakna í miðjunni á þeim. Eða eitthvað svoleiðis.
Ég er amk búin að skrifa í fjóra eða fimm daga og hver er svo niðurstaðan? Tja.... að sé rosalega ruglingsleg týpa með nostalgíu á háu stigi. Eða eitthvað svoleiðis.

....sagði hún og snéri sér aftur að viðskiptaáætluninni sem þarf að vera tilbúin í fyrramálið....

Á einhver draumráðningabókina?

Rétt upp hönd sem er duglegri að blogga en systir sín. Ich Ich Ich! Núna er ég komin í keppnisskap en hef ekkert að segja. Örþrifaráð dagsins er því að grípa til undirmeðvitundarinnar. Samkvæmt aðfararnótt þriðjudags er undirmeðvitundin mín í algjöru fokki. Mig dreymdi að Svala Björgvins væri að mála mig í framan. Hún byrjaði síðan að meiða mig í varirnar og toga fast í augnhárin á mér til að gera mig fallegri. Fyrir utan gluggann stóð eltihrellir og starði á mig en í draumnum var hann írskur maður og við hlið hans var hoppandi Leprechaun. Þeir voru báðir í grænum jakkafötum og með rautt krullað hár. Já ekkert meira um það að segja svo sem.

Algengir kvillar og önnur ómerkilegheit.

Frá því að ég skrifaði síðast hef ég lent í fjórum líkamsárásum. Fyrst voru það moskítóflugur, svo könguló, því næst mý og nú síðast helvítis fokking flær. Fyrr í dag brunaði ég á Læknavaktina útötuð í einkennum banvæns en jafnframt sjaldgæfs sjúkdóms. Þaðan brunaði ég svo tvöþúsundogsexhundruð krónum fátækari með flóabit en heil heilsu að öðru leyti. Drasl.
Mér finnst stundum svo ergilegt þegar ég fer til læknis með stórkostlegan sjúkdóm og lufsast þaðan út með Íbúfentöflur og ómerkilegan krankleika, t.d. vöðvabólgu eða eins og í dag: moðerfokking flóabit. Þær hafa verið duglegar að háma og gleypa blessaðar. Húðin á mér er bólgin og alsett rauðum flekkjum og hæðum. ,, Flóabit er mitt faglega álit" tilkynnti læknirinn þegar ég kepptist við að veiða upp úr honum nafnið á holdssýkinni sem hrjáði mig. Svo reyndi ég að grínast og spurði hvort það væri ekki þreytandi að vera læknir eftir að internetið kom til sögunnar og fólk fór að hamast við að sjúkdómsgreina sjálft sig. Hann gaf lítið út að það, sagði að stundum væri það ágætt. Spennandi eða þannig.
Ég get ekki ímyndað mér hvernig ég á eftir að hegða mér þegar..öh, ég meina ég get ekki ímyndað mér hvernig ég myndi hegða mér ef að alvöru sjúkdómur berði að dyrum.

Nú fékk ég móral yfir því hvað ég hef verið löt til bloggsins undanfarið. Bloggmórall heitir það.
Nema hvað... sólin, ó sólin, hún skín eins og enginn sé morgundagurinn og fallegt það er. Tómataplantan vex og dafnar en engir eru þó tómatarnir. Svo fengum við póstkort í gær. Eins og áður sagði einhverstaðar í öðru bloggi á öðrum tíma í öðrum heimi eru póstkort stuð.

Mamma mín situr og spilar á falska píanóið mitt, sonurinn og makinn borða eggjabrauð með sírópi í eldhúsinu, dóttirin undirbýr sig fyrir hjólreiðatúr, kötturinn er úti að leika sér í pólverjagarðinum með háa grasinu og ég, hún litla sumarklædda ég, sit með tölvu í fangi og opnaði hana nú reyndar ekki til að skrifa heldur bara til að tékka opnunartíma sundlauga því að í dag er hvítasunna. Hvítsólardagur. Ekki veit ég hvað átti að hafa gerst á honum... hú kers.
Ég er þunnur gaur. Gaur! Við makinn fórum nebbla í gær í leiðangur að kanna skemmtistaðamarkaðinn. Fullt af stöðum, það vantar ekki. Helmingurinn af þeim tómur og hinn helmingurinn fullur af fólki með mjööööög skrýtinn smekk á skemmtistöðum. Hvaða uppa-þjóð heldur þetta að hún sé eiginlega? Af hverju eru svona margir svona eins? Ég get stundum alveg látist.
En núna er ég semsagt þunn og hef ekki hugmyndaflug í meira en að reyna að þrauka hjólreiðatúr í góða veðrinu, brosa framaní börnin og blómin og éta læri heima hjá mor og far í kveld.
Kveld.
Maja

Hálfvitar

Sumir dagar geta ómögulega liðið hjá án þess að einhver eða eitthvað minnir mig á að heimurinn er rækilega skiptur í Kvennaliðið og Karlaliðið. Sjálf hef ég gerst sek um að skipta heiminum í tvennt en ég kýs að flokka fólk í a)Hálfvita og b)Ekki Hálfvita. Fólk sem skiptir öllu í Karla- og Kvenna- flokkast undir lið a.

Den Hark.

Ég er stödd á bensínstöð rétt fyrir utan Den Haag. Gærkvöldið reyndist martraðakennt.
Óskipulagðasta tónlistarhátíð í Evrópu er yfirstaðin guði sé lof og náð og blessun. Við komumst með herkjum í gegnum hálftíma tónleika. Fátt gekk upp. Hljóðmaðurinn vissi ekkert í sinn krullaða freðhaus. Fyrstu fimm mínúturnar virkuðu míkrófónarnir ekki og næstu tuttugu og fimm mínúturnar voru höktandi undarlegheit tæknilegra örðugleika. Ég bað guð tækni og vísinda um að hjálpa okkur. Áhorfendurnir voru vingjarnlegir og þolinmóðir. Enn og aftur afsannaðist ,, fólk er fífl" kenningin mín.

Á martraðaskalanum vógu þessir tónleikar þungt en tókst þó ekki að sökkva atburði sem átti sér nokkru áður.
Stuttu fyrir tónleikana fór ég á klósettið. Þegar ég var í þann mund að munda klósettpappírinn tók ég eftir að önnur hliðin á risastórri iðnaðarklósettrúllunni var alsett litlum rauðbrúnum slettum. Nánari skoðun leiddi í ljós að þetta voru blóðblettir af mismunandi stærðum. Skyndilega þyrmdi yfir mig og flökkusagan um sprautudópista sem þurrka nálarnar í einmitt svona rúllur laust í höfuð mér sem vítiselding. Lifrarbólgan seytlaði um æðar mér, alnæmið fór sem eldur í sinu. Skelfd arkaði ég út af klósettinu og stóð sjálfa mig að því að gruna veiklulegan mann sem hímdi á stól í eyðilegu baksviðsherberginu. Hann sagðist þekkja Daniel Johnston. ,, Whorever" hugsaði ég ,, ..bráðum mun ég deyja."

Nú bara verð ég að klára þessa törn mína. Svo hætti ég vegna þess að ég hef ekki fleiri verkefni til að fara yfir á næstunni og ég mun blessunarlega vera að mestu leyti laus við unglinga og þeirra bulllensku fram á sumarlok.
En semsagt, hér kemur afraksturinn af lestri um 23ja stuttra verkefna:

Mér finnst gott að fá áminningar á þessa slæmu hluti.
Eftir stríð var ráðið hóp sérmanna.
Það var ákveðið að kaupa ekki nema það væri skráð uppruna þeirra.
...vægt til orða sagt!...
Krakkarnir eru úthlutaðir hver með sína myndavél.
...þarna er hjálpað þeim.
Hann hafði hlekkt strákinn við ofn og líka binnt hann.
Hann var næstum til ólífs!
Þegar ungar konur verða óléttar þá koma þessi samtök mjög vel fyrir hendi.
...maður gerir sig grein fyrir....

muahahahaha......

og búið.

Nokkrar góðar í viðbót á meðan ég er of aum í kjaftinum til að skrifa...hehe... eins og ég skrifi eitthvað með munninum...hahaha.... þarna gabbaði ég þig!
Þessa dagana dunda ég mér sveitt og glöð við yfirferð verkefna og prófa og þegar ég rekst á skemmtilegt stöff skrifa ég það hjá mér samviskusamlega. Demantarnir eru í massavís.
Þessi síða er ekki auðvelt að aðgangast, en Youtube klikkar seint sem aldrei. Gaurinn þurfti nýtt vegabréf útaf því að það var stolið hinu og svo dó hann úr sorgmæddi. Þessar setningar voru ekki skrifaðar í skildleikatíð.
Þarna blandaði ég t.d. saman fimm gullkornum í brjálað stuð.
Hvað er annars að frétta af fólki á túr?

Bibbur

Ég er að spögúlera hvort ekki gæti verið gaman að skrásetja hérna allskonar skemmtilega bjánalega hluti sem ég heyri eða les. Svona Bibbufrasa. Ég skrái samviskusamlega hjá mér skemmtilegheit sem koma oftar en ekki frá nemendum mínum, en vandamálið er að ég krota þetta á miða og týni þeim svo. Þegar mig langar svo að slá um mig með skemmtilegum sögum er ég iðulega búin að gleyma öllu og er er þar af leiðandi ekkert fyndin. Ef ég skrái hinsvegar hlutina á sama stað, sem gæti t.d. verið hér inni, verður vandinn úr sögunni. Þá get ég bara lesið síðuna yfir áður en ég fer á mannamót og rifjað þannig upp bestu frasana. Í framhaldi af því mun ég slá um mig með hnyttnum frásögnum af bjánalegum setningum og ruglingslegum orðatiltækjum og get þannig talið fólki trú um að ég sé í raun fyndin.
Til þess að koma söfnuninni af stað kemur hér frasi dagsins sem ég fann krotaðan í horn á blaði eftir að ég sjálf ákvað að muna hann...og ég var alveg að fara að henda blaðinu og týna þar af leiðandi setningunni um aldir alda, þegar í höfði mér kviknaði ljós. Halda þessu saman á einum stað kona!
Nema hvað... Þessi setning er úr umfjöllun um kvikmyndina Forrest Gump sem er mjög góð... ,,Hann getur hlaupið eins og fuglinn fljúgandi."
Góður?
Kveður
Maja

Twilight zone.

Titillinn er kannski ekki alveg nákvæmur en ég lenti í dálítið sniðugu í dag. Ég átti að fljúga til Bandaríkjanna um fimmleytið en þar sem Eyjafjallayoghurt er enn að spúa samgöngulömunarveiki út í loftið þá var fluginu aflýst.

Í kjölfarið á þessu gerðist tvennt. Í fyrsta lagi græddi ég óvæntan tíma. Ég varð Happaþrennuglöð (nýyrði) og nýtti tímann að mínu mati mjög vel. Ég eyddi deginum makindalega fyrir framan Simpsons og gúffaði í mig nammi þangað til að mér leið illa. Svo lagði ég mig á sófanum og vaknaði með sykurskán á tönnunum, væga ógleðitilfinningu og allt var eins og best var á kosið.

Seinna um kvöldið fór ég til systur minnar og plantaði mér með henni í sófa og við horfðum á tvo þætti úr seríunni Bræður og systur eða Boring Sisters eins og þátturinn heitir núna.
Flestir sem heyra af þessu áhugamáli okkar ranghvolfa hneyksluðu litlu augunum sínum og segjast ekki trúa því að einhver nenni að horfa á þessa þætti. Þá verð ég ennþá sáttari og mér líður eins og við eigum þættina meira útaf fyrir okkur. Eins og að eiga leynistað eða leynibekk.

En ég var nú víst að tala um eitthvað kjölfar og var líklega komin að lið númer tvö á kjölfarinu. (Slímug ræsking.)
Á Leifsstöð var áhugavert um að litast. Flugstöðin leit út eins og flóttamannabúðir fyrir ríka vesturlandabúa. Í hverju einasta horni var manneskja. Fólk sat ýmist á stólum eða gólfinu, sumir voru jafnvel búnir að næla sér í hjólastóla. (Ég get sko ekki setið í hjólastól því þá held ég að ég sé að leggja álög á mænuna mína.)
Hluti af mannmergðinni hafði svo raðað sér upp í óskipulagðar raðir sem stækkuðu svo eða minnkuðu eftir aðstæðum. Stækkuðu þegar rúturnar komu og minnkuðu þegar áhugalaus rödd í kallkerfinu tilkynnti hvaða flugum hefði verið aflýst. Ef ég hugsa um það þá hefði verið frekar skrýtið ef konan hefði verið hress í kallkerfinu.

Hópar af fólki eru mjög áhugavert fyrirbæri. Í dag var gaman að fylgjast með hvernig fólk tekst á við svona óvissu og bið. Sumir lásu, héngu í tölvu eða prjónuðu. Aðrir stóðu nálægt sjónvörpum og störðu örvæntingafullir á tilkynningar um brottfarir. Ég sá tvær stelpur æfa sig á fiðlur. Hópur tölvuleikjanörda drakk sig blindfullan og hlustaði á Eagles í gettóblaster. Viðstaddir nördar sungu með. Ég heyrði drafandi rödd á næsta borði: ,, Ef ég fæ ekki kassa af bjór þá drep ég einhvern." Maður með flugmannasólgleraugu og stórt jarðaberjaljóst hár átti röddina. Hann var kunnuglegur. Ég mundi síðan eftir því að hafa hitt hann í finnska sendiráðinu þegar ég var unglingur. Hann var í finnskri pönkhljómsveit í kringum 1995. Ég tók þá skynsamlegu ákvörðun labba ekki upp að kauða og kynna mig og rifja upp fimmtán ára gamla minningu sem að öllum líkindum ætti sér bara samastað í mínu höfði. Ööruggar unglingsstelpur eru líklega síður eftirminnilegri en rauðhærðir menn í finnskum pönkhljómsveitum.
..og svo er miðaldra fólk með áfengisvandamál frekar slappt kombó.. ja svona þegar samræðulist er annars vegar.


Það sem kom mér mest á óvart var hversu fáir voru pirraðir og/eða reiðir. Fólk var bara að spjalla eða rápa eða dunda eða dotta. Í eina skiptið sem einhver sýndi einhver viðbrögð var þegar fólk sussaði á nördana þegar þeir byrjuðu að syngja á meðan konan í kerfinu las aflýsingarnar. Ég veit ekki með alla en mér fannst það bráðfyndið.

Stuttu síðar tilkynnir kallkonan að okkar flugi hafi verið aflýst. Mér leið eins og okkur hefði verið hafnað.
Snúlli Snær reyndi að redda málunum með því að athuga með vél til Seattle en stuttu síðar kom tilkynning um að Seattleflugið væri búið spil.
Kannski er eitthvað athugavert við mig en ég varð ekkert svekkt, fyrir utan ellefu sekúndna höfnunartilfinninguna en hún er á speed dial hjá mér þannig að það er ekki alveg að marka. Hvorki varð ég reið né stressuð. Ég fékk enga löngun til að hella mér yfir einhvern eða spyrja einhvern út í eitthvað. Náttúruhamfarir og samgönguraskanir virðast hafa róandi áhrif á mig.

Ég sá einmana barðastóran sumarhatt ofan á haug af ferðatöskum og fagnaði því hljóðlega að vera ekki föst á flugvelli í Hawaiiskyrtu, gallastuttbuxum og með sólgleraugu sem ganga bara upp í sólarlöndum.


Ég veit að þetta er kannski ekki sniðugt fyrir þá sem þurfa að vera hjá veikum fjölskyldumeðlimum eða vinum eða þurfa að fara í jarðafarir eða þannig háttar en fyrir fólk eins og mig þá fannst mér þetta bara mjög spennandi ástand á Keflavíkurflugvelli.

Ég þarf reyndar að vera komin til Kanada fyrir föstudaginn en þarfið mitt er öðruvísi þarf heldur en þörfin sem ég nefndi hér á undan. Þörfin mín byggist ekki á neyð eða fjölskyldumálum. Svo hef ég mikla trú á að allt muni fara einhvern veginn og ef ekkert er hægt að aðhafast þá er það bara ekki hægt.
Það er furðulegt að manneskja sem gerir iðulega úlfalda úr mýflugum, er fullkomlega róleg þegar kemur að úlföldunum sjálfum. Einu sinni heyrði ég konu segja að maður hrasi ekki um fjöllin heldur rúnstykkin. Ég held að ég hafi skilið hana rétt. Eða þá að hún hafi verið geðveik og unnið í bakaríi.

Kær kveðja,

Sigga Boston

Ps. Póstaði kommenti, í þetta skipti held ég að það hafi tekist.

Ef væri ég söngvari syngi ég ljóð...

Ég væri stundum alveg til í að prófa að vera svolítið klikk. Svona eins og sumir sem fá paranojuköst og svona...hint hint... Eitthvað skiptust þó klikkkastagenin ójafnt á milli okkar systranna því mér er lífsins ómögulegt að verða ofsóknarbrjáluð. Sama hvað ég reyni.
Mig grunar þó að það sé jafn klikkað að vera haldin krónískri og stóískri ró. Það er erfitt að verða aldrei stressaður öðruvísi en í öxlunum.
Ég hef reyndar aldrei lent í því að þurfa að hlusta á sjálfa mig syngja á almannafæri, nema jú reyndar þegar ég söng á sviði á sautjánda júní lög úr kabarett Hólabrekkuskóla ásamt hljóðfæraleikurum úr Árbæjarskóla. Það lag var þó aldrei spilað aftur. Sem betur fer. Ég er ennþá fegin að hafa sloppið við að taka atriðið á sundbolnum eins og það var upphaflega.
Þegar ég lít til baka sé ég hvað það var ógeðslega klikkað. Að vera fimmtán ára standandi uppi á borði í andlitslituðum sundbol að syngja illa saminn texta við leiðinlegt lag. Hver leikstýrði þessum ósköpum eiginlega?! Æi jú...alveg rétt... Sumir ,,leikstjórar" eru greinilega meira ehemm en aðrir.
Mér tekst samt ómögulega að fá sár á sálina eftir þetta. Það koma nokkrir möguleikar til greina. 1. Ég er ekki með sál. 2. Sálin mín er hjúpuð sprengiheldu títaníum plexígleri. 3. Ég er haldin heppilega selektívu minnistapi á háu stigi. 4. Ég er siðblindur tilfinningalaus geðsjúklingur. 5. Wurrewur...
Stundum væri ég samt til í að fara á andstæðuna við reiðistjórnunarnámskeið. Svona til að læra að verða reið og svolítið paranojd í leiðinni. Það hljómar einhvernvegin miklu skemmtilegra.
Blés
Maja

Taugakippir.

Ofsóknaræði mitt náði nýjum hæðum á laugardaginn. Atvikið átti sér stað þegar ég skrapp á útskriftarsýningu LHÍ.

Í miðju Hafnarhúsinu, þar sem sýningin er til húsa,geng ég inn í sal sem er undirlagður af risastórri innsetningu. Fyrir þá sem hafa engan stórkostlegan áhuga á list hef ég tvennt að segja: 1. Innsetning er íslenska þýðingin á orðinu Installation og á ekki við um innsetningu þá er á sér stað milli tveggja einstaklinga af sama eða sittvoru kyni. 2. Þessi bloggfærsla er í aðalatriðum ekki um list heldur minniháttar geðveilu þannig að bíddu bara róleg/rólegur.
En já að innsetningunni. Útskriftarnemarnir níu sem ákváðu að vinna saman að lokaverkefninu, höfðu endurskapað barinn Bakkus inni í salnum og í kringum hann byggt ýmiskonar dótarí. Verkið heitir Bakkus Postulanna og er m.a. vísun í verk Klink og Bank hópsins á Frieze sýningunni í Englandi.

Á Frieze tók mannskapurinn sig til og endurbyggði Sirkus og gerði sitt besta við að endurskapa stemmninguna þar, við rífandi fögnuð erlendra sýningargesta og listheimsins í heild sinni. Kannski voru blöðin eitthvað að ýkja en já, þetta ku hafa verið mjög vel heppnað. Annars eru ,, Íslendingar meika það í útlöndum" fréttir oftast stórkostlega ýktar. Ef einhver hefur áhuga á því að sannreyna þetta þá er ágætis ráð að spyrja útlendinga út í Vesturport leikhópinn eða einhverja íslenska hljómsveit sem heitir ekki MÚM eða Sigurrós.

Nú já og nema hvað. Áður en ég fór á LHÍ sýninguna hafði ég frétt af Bakkus listaverkinu og skildist á viðmælendum mínum að þetta væri eitt allsherjar grín og háð. Með það í huga rölti ég inn í salinn. Í hátölurum ómaði kunnuglegt lag. Þar sem ég er frekar vandræðaleg manneskja þá á ég erfitt með að hlusta á sjálfa mig syngja. Ég gerði mitt besta til að láta lagið sem vind um eyru þjóta og tók til við að góna á það sem fyrir augu bar. Tæpum þremur mínútum síðar er lagið loks á enda og hugur minn fyllist af einu stóru Hjúkketi.
En hvað tekur svo við krakkar mínir? Jú, næsta lag á plötunni tekur við. ,,Whadd?" verður mér að orði og ég tek til við að forða mér. Hægt og rólega rennur upp fyrir mér að platan okkar er á repeat. Heilinn minn gerði nokkra sjálfstæða útreikninga og dróg að lokum þá ályktun að lögin okkar væru á einhvern hátt hluti af gríninu og að ég væri asnaleg og fólki þætti ég almennt frekar misheppnuð og hallærisleg og að ég væri fyrst að taka eftir því núna á svona stórkostlegan hátt. ,,ÓNEI!" hugsaði ég og minntist martraða þar sem maður er allsber fyrir framan annað fólk

Þegar mesta áfallið hafði liðið hjá fór ég að reyna að stappa í mig stálinu. ,, Fólk verður nú að hafa húmor fyrir sjálfum sér.", ,, Kannski ertu að ímynda þér að þetta sé verra en það er í raun og veru?", ,, Þú ættir nú bara að vera að fást við eitthvað annað ef þú ert svona viðkvæm sál."
Smám saman tókst mér að taka mig saman í andlitinu og ákvað að fara aftur inn í salinn og skoða aðeins betur. Við nánari athugun sá ég að ég þekkti nánast alla sem að verkinu stóðu (mér láðist að taka eftir hverjir höfðu gert verkið sökum uppnámsins). Ekki nóg með það þá eru þau með indælla fólki og ég efast um að þau hafi gert nokkuð hættulegra en að skella geisladisk í tækið til að hafa eitthvað til þess að hlusta á á barnum sem þau höfðu smíðað.

Skömmustuleg yfir eigin hugsýki, vappaði ég út af safninu og tók eftir því að ég var skyndilega að drepast úr þreytu. Þegar ég verð fyrir svona sjálfsköpuðum andlegum eldingum þá fer allt á fullt og taugakerfið neyðist til þess að hvíla sig eftir á.

Það eru engin takmörk fyrir því hvað ég get orðið ofsóknaróð og það líður varla hjá sú vika sem ég fæ ekki minniháttar áfall og/eða paranojukast. Þar sem að mín köst eru innan landamæra eðlilegrar geðheilsu (guð hjálpi alvöru geðveiku fólki) er fátt hægt að gera en að reyna að gera sitt besta og vefja meiri klósettpappír utan um þunna klósettpappírskrápinn sem umlykur viðkvæma litla sál.

Ég er bara fegin að hafa ekki gert eitthvað fáránlegt eins og að rífa diskinn úr tækinu og bryðja hann á meðan ég öskraði ,, HJÁLP! VÉR VITUM EKKI HVÍ VÉR GJÖRUM SLÍKT!" á meðan brotin frussuðust út um munninn á mér eða eitthvað þaðan af geðveikara. Fyrir nokkrum árum hefði ég gert eitthvað vanhugsað og séð svo eftir því þegar ég kæmist að því að allt var ímyndun.

Klikkun eldist frekar illa, það er eitthvað minna heillandi við að vera 31 árs og nötts og 21 árs og nötts. Ég hef sett mér það takmark að verða 41 árs og afar lítið nötts. Kannski bara alveg eðlileg.

Næst mun ég fjalla um gamalt kast þar sem úlfar og brjóstahaldarar koma við sögu. Góðar stundir og góða geðheilsu.

Dagur eitt

Þokkalega er ég að spýta í lófana núna eða frussa á fingurgómana.

Jebb

Hér séum við...